Είμαι εθελόντρια στο Άλμα Ζωής από τον Ιούνιο του 2009.

Νόσησα τον Αύγουστο του 2000, 16 χρόνια από τότε και κάθε φορά που προσθέτω ένα χρόνο, χαίρομαι να το λέω.
Ήμουν τότε 45 χρονών. Όλα έγιναν ξαφνικά και γρήγορα.

Δυο τρυπούλες σαν από καρφίτσα

Στο μπάνιο, μπροστά στον καθρέφτη, σήκωσα το χέρι μου και είδα στην εξωτερική πλευρά του αριστερού μαστού,δυο τρυπούλες σαν από καρφίτσα. Εξέτασα το μαστό και βρήκα στην κάτω πλευρά κάτι σκληρό, σχεδόν μυϊκό.
Πήγα αμέσως στη χειρουργό μαστού και μέσα σε λίγες μέρες χειρουργήθηκα- ολική μαστεκτομή με λεμφαδένες, κακοήθης όγκος, επιθετικός καρκίνος.
Δύσκολες στιγμές.

Η γνώση είναι δύναμη

Από εκείνη τη στιγμή η ζωή μου και η ζωή της οικογένειάς μου έμεινε για ένα χρονικό διάστημα ‘’στην αναμονή’.
Ο καταιγισμός πληροφοριών από τη γιατρό ήταν κάτι που αποζητούσα, όμως δύσκολο να απορροφήσω και να αποδεχτώ ότι όλα αυτά αφορούσαν εμένα. Αυτό που δεν μπορούσα να εκτιμήσω τότε ήταν ότι η γνώση είναι δύναμη.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία ένοιωσα ιδιαίτερη εμπιστοσύνη και ασφάλεια με τη γιατρό.

Έχω δύο κόρες που τότε ήταν 15 και 10 ετών. Τους εξήγησα πολύ απλά για το πρώτο στάδιο της εγχείρησης, γιατί πίστευα ότι η ενημέρωση και η γνώση αναιρούν εν μέρει τον φόβο.

Η φάση των θεραπειών

Το επόμενο βήμα ήταν πιο δύσκολο.
Μετά από ένα ιατρικό συμβούλιο, η τελική απόφαση ήταν χημειοθεραπεία και ακτινοβολία.
Η περίπτωσή μου ήταν δύσκολη, διότι επρόκειτο για επιθετικό καρκίνο και η ηλικία μου 45 προεμμηνοπαυσιακή.
Η χημειοθεραπεία θα γινόταν κάθε 15 ημέρες.
Πριν ξεκινήσω την θεραπεία έπρεπε και πάλι να προετοιμάσω τα παιδιά.
Τους εξήγησα ότι θα έχανα τα μαλλιά μου, θα ήμουν αδύναμη, αλλά τελικά όλα αυτά θα με βοηθούσαν.
Η χημειοθεραπεία ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, αλλά η ελπίδα και η προσδοκία για τη ζωή μου έδιναν τη δύναμη να συνεχίσω.

Ακολούθησε η φάση με τις ακτινοβολίες , η οποία ήταν πιο εύκολη για μένα.
Μέσα σε 8 μήνες οι θεραπείες ολοκληρώθηκαν.

Από τότε ξεκίνησε στενή παρακολούθηση από τη γιατρό, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Εδώ πρέπει να αναφέρω και να τονίσω ότι και οι δυο μου κόρες από την ηλικία των 23 κάνουν υπέρηχο μαστού κάθε χρόνο, όπως ακριβώς μας υπέδειξε η γιατρός.

Η στήριξη

Σε όλο αυτό το διάστημα, η στήριξη που είχα ήταν μεγάλη. Πρώτα από όλα είχα τη συνεχή συμπαράσταση, κατανόηση και αγάπη από την οικογένειά μου.

Το μεγάλο μου στήριγμα όμως, ήταν ο σύζυγός μου, ο οποίος δεν με άφησε ούτε στιγμή να ξεχάσω ότι ήμουν ότι πολυτιμότερο είχε.
Βέβαια και η στήριξη από τους φίλους μου, μου δόθηκε απλόχερα.
Οι επισκέψεις, τα τηλεφωνήματα, τα λουλούδια και η κάθε άλλη μορφής επικοινωνία σε καθημερινή βάση, μου έκανε την περίοδο εκείνη πιο εύκολη.
Ένοιωσα τόση ζεστασιά και αγάπη, που ήταν βάλσαμο για μένα.
Αυτό που βοήθησε όλους ήταν το ότι συζητούσα ανοιχτά.

Αυτή η στήριξη όμως μου έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψω τις δικές μου ψυχικές δυνάμεις, αυτές που όλες εμείς οι γυναίκες κρύβουμε μέσα και πάντα τις ανασύρουμε όταν χρειάζονται, γιατί ο ρόλος μας είναι πολλαπλός.
Βέβαια, πάνω απ’ όλα ήταν ένας αγώνας προσωπικός.
Δεν αναρωτήθηκα ποτέ γιατί συνέβη σε μένα.
Ήταν κάτι που αποδέχτηκα.

Ταιριάζουν δώρο και καρκίνος;

Μέσα μου συντελούνταν πολλές αλλαγές και σε μία συνάντηση με την γιατρό εξέφρασα τις σκέψεις μου. Μου είπε ότι στην Αμερική υπάρχει μια σχετική φράση…THE GIFT OF CANCER.
Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε οξύμωρο. Ταιριάζουν δώρο και καρκίνος; Δεν άργησα να καταλάβω το πραγματικό νόημα αυτής της φράσης.

Είδα τη ζωή διαφορετικά και συνειδητοποίησα κάτι που ήξερα αλλά είχα ξεχάσει, δηλαδή ότι η ευτυχία είναι πολύ μικρές στιγμές και πρέπει να βρίσκουμε τον χρόνο για να τις απολαύσουμε και να τις μοιραστούμε. Τελικά αυτές είναι οι στιγμές που χρωματίζουν και συνθέτουν τη ζωή μας.

Ήθελα να δώσω χρόνο στην οικογένειά μου και πάνω από όλα στον εαυτό μου.
Ήθελα να νοιώσουν ότι μπορούσαν πάλι να στηριχτούν σε μένα και ότι είχα πολλά να προσφέρω.
Τότε πήρα την απόφαση να σταματήσω να εργάζομαι.
Θέλω να τονίσω ότι η συγκεκριμένη επιλογή ήταν καθαρά προσωπική και δεν σημαίνει ότι κάθε γυναίκα που νοσεί πρέπει να σταματήσει να εργάζεται.

Όταν στηρίζω μια γυναίκα, αντλώ και εγώ δύναμη

Μετά την εμπειρία μου αυτή, ήξερα μέσα μου ότι θέλω να προσφερθώ και να βοηθήσω γυναίκες με αντίστοιχα προβλήματα.
Έτσι, όταν τα παιδιά ξεκίνησαν τις σπουδές τους, είχα το χρόνο να εκπαιδευτώ ως εθελόντρια.
Κατάλαβα ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για στήριξη.
Ο σύλλογος μας προσφέρει απλόχερα τόσο την στήριξη όσο και την ενημέρωση που χρειάζονται οι γυναίκες.
Όταν στηρίζω μια γυναίκα, αντλώ και εγώ δύναμη από το γεγονός ότι προσφέρω και εμψυχώνω αυτή τη γυναίκα – είναι μία αμφίδρομη σχέση.

Μέσα από τον Σύλλογο "Άλμα Ζωής" διαπιστώνουμε όλες μας ότι κάνουμε έναν αγώνα για τη ζωή και η ζωή αποκτά βαθύτερο νόημα όταν συνοδεύεται από την προσφορά προς τους συνανθρώπους μας.

Σας ευχαριστώ

Βίκυ