Η διάγνωση, η πτώση και το άλμα

Ας μην γελιόμαστε, γυναίκα, καμία μας δεν ήταν προετοιμασμένη μπροστά στην διάγνωση, είναι σαν να σου ζητάνε να τρέξεις χωρίς να νιώθεις τα πόδια σου, σαν να σου ζητάνε να κολυμπήσεις σε μια πισίνα χωρίς νερό, να πετάξεις χωρίς φτερά. Τα πόδια δεν σε βαστάνε και η αναπνοή κόβεται.

Πτώση. Πτώση;

Έχεις δύο επιλογές, γυναίκα. Ή να μείνεις ακίνητη, καθηλωμένη ή να σηκωθείς, να κοιτάξεις ψηλά και να κάνεις το άλμα σου.

Είμαστε γυναίκες που κάποια στιγμή αντικρίσαμε τον καρκίνο. Κατάματα. Αναρωτηθήκαμε που μας βρήκε, δεν αναρωτηθήκαμε όμως τι θα κάνουμε μαζί του. Τον κυνηγήσαμε. Μ όλη μας την δύναμη. Τα πόδια μας κουράστηκαν. Η αναπνοή κόπηκε. ΟΙ φλέβες μάτωσαν. Ο ύπνος γέμισε φόβους. Οι αναμονές μας εξάντλησαν. Όμως κάναμε το άλμα μας προς τη ζωή.

Δεν ήταν εύκολο.

Δεν ήμασταν μόνες μας

Κ έγινε

Και συνεχίσαμε, συνεχίζουμε να είμαστε εδώ, να γιορτάζουμε την ζωή, να ευγνωμονούμε, να τρέχουμε, να ονειρευόμαστε.

Είμαστε ο αγώνας μας.